✍️ سمیه بوربور | پیشتازان البرز

او فقط یک اسم ساده بود؛

سیده معصومه عظیمی.

نه مجری بود، نه خبرنگار صحنه‌های داغ. نه چهره‌ای شناخته‌شده در قاب رسانه.

او فقط زنی بود از کرج، با چادری ساده، دفتری در دست، و دلی پر از مهر.

هر صبح، مثل هزار زن دیگر، از خانه بیرون می‌رفت تا به سهم خودش، چراغی در دستگاه رسانه‌ای کشور روشن نگه دارد.

اما عصر دوشنبه، ۲۶ خردادماه ۱۴۰۴، اتفاقی افتاد که مسیر زندگی‌اش را برای همیشه تغییر داد.

تهران در آستانه حمله‌ای ناجوانمردانه قرار داشت. رژیم صهیونیستی، در اقدامی ضد انسانی و برخلاف تمام اصول بین‌المللی، ساختمان صدا و سیما را هدف گرفت.

نه مرکز نظامی، نه انبار تسلیحات؛ تنها انسان‌هایی بی‌دفاع، از جنس صدا، تصویر، و قلم.

کارکنان رسانه ملی، از جمله خانم عظیمی، با وجود آگاهی از هشدارها، محل خدمت را ترک نکردند.

آن‌ها ماندند؛ نه از روی نادانی، که به‌واسطه شرافت.

سیده معصومه عظیمی نیز، در همان دفتر دبیرخانه، با پوشه‌هایی در دست و دلی مسئول، تا لحظه انفجار در محل کارش ایستاد.

او رفت؛ بی‌سلاح، بی‌دفاع، اما با قامتی استوار.

رفت تا بماند.

رفت تا ما بدانیم صداقت و تعهد، همیشه سربلند می‌مانند در برابر موشک‌هایی که برای خاموشی حقیقت پرتاب می‌شوند.

شهادت او، سندی زنده است از مظلومیت زنانی که در میدان بی‌صدای رسانه، جان بر کف دارند.

شهادت او، نشانه‌ای‌ست روشن از چهره واقعی دشمنی که ادعای تقابل با نظامیان دارد، اما زنان، کودکان و کارمندان بی‌سلاح را نشانه می‌رود.

اکنون سیده معصومه عظیمی، تنها یک نام در دفتر دبیرخانه نیست.

او بخشی از حافظه جمعی ماست؛

زنی که ایستاد، تا ما فراموش نکنیم:

ایمان، معامله‌پذیر نیست.

روحش شاد، راهش ماندگار، و نامش، چون پرچم، در دست همه زنان مقاوم این سرزمین خواهد بود.