گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است؛ گاهی نگفته قرعه به نام تو می شود

درگیر کار که می شوی، دنیا به دور تکرار می افتد و هر روز نه طلوعش را لمس می‌کنی و نه غروبش را استشمام می کنی، آنقدر که شب را طولانی میخواهی؛ نه از آنرو که به لذت آرامش دست می یابی بلکه ناگزیر از چرخه خسته تکراری اما معجزات خدا که تمامی ندارد، ناگاه چشم باز می کنی و میبینی کشتی نوح به درب خانه رسیده تا تو را در سفینه نجات جا دهد.

باورم نمی شد وقتی آوای سوارگان این کشتی مرا به سوی خود فرا می‌خواند و من مچاله شده در چنبره افعی بطالت به سفری بهشتی دعوت شده بودم…

دیگر همگام با طلوع زمزمه مستانه می کردم
قدم قدم با یه علم
ایشالا اربعین میام سمت حرم

سبکبال بار بستم و خود را به سیل عشق رساندم.

این جاذبه معمولی نیست. این شوق، این بی‌قراری، این هوایی شدن، نیست، معمولی نیست.

جز معجزه عشق، هیچ جاذبه ای این کشش را ندارد. این پیاده‌روی تنها قدم برداشتن روی زمین و به سمت حرمی حرکت کردن نیست؛ قدم برداشتن به سوی بهشت است. قدم برداشتن روی بال فرشتگان است. در این پیاده‌روی حجابی از دل و چشم مردمان برداشته می‌شود. می‌بینند آن چیزی را که به طور معمول دیده نمی‌شود. می‌بخشند در راه خدا، حتی تنگ‌دستان. همه چیزشان را می‌بخشند. به فکر فردای خویش نیستند، می‌دانند همان خدایی که تا امروز برایشان رسانده است، فردا هم می‌رساند «وما رایت الا جمیلا»

پیاده آمده ام کربلا که با تو بگویم/فدای قافله ی اشک کودکان اسیرم

اما در این میان شور و اشتیاق کودکان وصف ناپذیر است، آنگاه که دستهای مهربانشان را هدیه می کنند به قلبتان، هرکدام سبدی از عشق را به دستانت می بخشند و تو خود را چقدر بیچاره می بینی. آنان پیچش مو را دیده اند و باور دارند که خادمان بهشتند و مقربان درگاه با زبان دل با تو سخن می‌گویند و هرآنچه دارند را نذر قدمهای تو می کنند.

دستانشان را که میگیری دیگر زائر شده ای، حرم همین‌جاست اینان نواب باب الحوائجند تا تو را حاجت روا کنند.

هر چه پیش می‌روی بیشتر شرمنده مردمی می شوی که همه دنیایشان را به اخلاص بپای تو می ریزند و پابوس قدمهایتان هستند. اصرار عجیبشان در میهمانی و بخشش بی نهایت با هیچ محاسبه اقتصادی جور نیست، بویژه که در خانه های پر از فریاد فقر که نشان از ستم زمانه دارد ولی قوت امروزشان را با تمامی وجود به سفره تو می رسانند.

در شروع مسیر عدد بزرگ عمودها، ترسی به عقل دنیاییت می اندازد، اما شور قافله عشق بهمراه منظر تماشایی سخاوت موکب ها به یکباره مقابل دروازه طلایی شهر بهشت می رساند و قول دوستی چه زود، زود می شود.

حالا تویی و مرکز دایره عالم …
و چشمانت که میهمان دو گنبد طلایی است تا وصل معشوق را هدیه قلبت می کنند.
و بدون اینکه بخواهی موج تو را می برد تا ساحل نجات.. نوای آشنایی در محیط می پیچد

“هلا بیکم یا زواری هلا بیکم…”

سمیه بوربور

مدیرمسئول پایگاه خبری پیشتازان البرز